Pravoslavni talibani

Radost Badnje večeri (po gregorijanskom kalendaru) pripadnicima Anglikanske crkve u Beogradu koji su imali nameru da božićnom bogosluženju prisustvuju u kapeli Svetog Simeona Mirotočivog u zgradi Patrijaršije Srpske pravoslavne crkve pomutila je grupa od pedesetak građana koji su im onemogućili ulazak u Patrijaršijski dvor.
       Nisu vredela ni odvraćanja samog patrijarha srpskog Pavla. Demonstranti su uzvikivali: “Ne trebaju nam katolici ovde”, “Vi hoćete unijaćenje”, “Skrnavite oca svetog Save”...
       Anglikanski vernici, među kojima je bio i britanski ambasador Čarls Kraford, povukli su se u stan sveštenika Filipa Vornera: na sto su postavili antimins, diskos, čašu i kadionicu, sveštenik je obukao mantiju i tu u svom stanu održao božićno bogosluženje.
       Predsednik Koštunica smatra da je nasil o sprečavanje anglikanskog bogosluženja događaj “i za zabrinutost i za osudu, mereno i ljudskim i Božjim zakonima”. I: “Sramota je naneta koliko Crkvi i njenim velikodostojnicima, toliko i državi i narodu koji pokušavaju da dokažu da se ne samo može živeti zajedno sa ljudima koji zastupaju drugačija politička mišljenja, pripadaju raznim nacionalnim i verskim zajednicama i različitim kulturama, nego i da je takav, zajednički život prirodniji i bogatiji.”

       Patrijarhov blagoslov
       Blagoslov da se održi božićno bogosluženje Anglikanske crkve ispred ikonostasa u Patrijaršijskoj kapeli dao je patrijarh srpski gospodin Pavle. To je pravilo, još od patrijarha Dimitrija, iz dvadesetih godina prošlog veka. Na bogosluženjima obično prisustvuje diplomatski kor iz Velike Britanije, ali i iz drugih zemalja. I nikad niko dosad nije pravio nikakav problem.
       Bogosluženje je bilo zakazano za 20 časova i njemu je trebalo da prisustvuje i sam patrijarh srpski. Ali, umesto toga, patrijarh je morao da ubeđuje grupu mladića s vunenim kapama i šalovima da se raziđu i da dozvole da se održi bogosluženje. Podsetio ih da su dobre odnose sa anglikancima negovali i episkop žički Nikolaj Velimirović, koji je propovedao u katedrali arhiepiskopa kentergerijskog - poglavara Anglikanske crkve, i patrijarh Dimitrije. Ali, bezuspešno. Demonstranti su pokušavali da oni nešto objasne patrijarhu, oslovljavajući ga pri tom sa “Oče”, kao da je sveštenik ili đakon.
       Neko je rekao da su to studenti Bogoslovskog fakulteta Srpske crkve. Protođakon Momir Lečić, šef kabineta Njegove svetosti, upitao je glasno: “Ko je ovde student Bogoslovskog fakulteta?” Javio se samo jedan mladić. Protođakon Radomir Rakić, glavni i odgovorni urednik “Pravoslavlja”, koji se upravo vraćao sa Bogoslovskog fakulteta, gde radi kao lektor, nije ni njega prepoznao.
       Patrijarh, videvši da njegovi pozivi i apeli ne nailaze na uši koje bi da čuju, povukao se u zgradu Patrijaršije.
       Mitropolit crnogorsko-primorski Amfilohije, član Svetog arhijerejskog sinoda, povišenim glasom opomenuo ih je da to što čine ne čine “po revnosti koja je po Bogu”; da su se svojim takvim ponašanjem “bacili na čin srpskog patrijarha, svetoga čoveka”; podsetio da je vladika Nikolaj, kao pravoslavni episkop, prvi neanglikanac koji je služio u crkvi Svetog Pavla u Londonu; da je Anglikanska crkva u Prvom svetskom ratu stavila na raspolaganje Srpskoj pravoslavnoj crkvi svoju akademiju, koledž u Kadzdanu nedaleko od Oksforda da bi se tu dovršilo prekinuto školovanje srpskih bogoslova, koje je tadašnji veliki rat odveo na Krf, potom na Bizertu, da bi onda završili na tom koledžu (među njima su bili otac Justin Popović, potonji arhijerejski namesnik Beograda Kosta Luković, pa Jelisije Andrić...), da je to što rade i antisrpski i antipravoslavno...

       Bog je jedan
       Opet ništa nije vredelo.
       “Videlo se da ti ljudi ne shvataju najosnovnija načela pravoslavlja i hrišćanstva”, napisano je u saopštenju za javnost iz kabineta patrijarha srpskog.
       Milja Radović, student poslediplomskih studija Bogoslovskog fakulteta SPC, pošla je na anglikansko bogosluženje iz poštovanja prema prijateljima. Ovog leta bila je stipendista Oksfordskog pravoslavno-anglikanskog bratstva Svetog Sergija i Svetog Albana. Tom prilikom bila je i gost u domu biskupa grada Londona gospodina Ričarda Čartersa. Iznenadila se kada je u njegovoj rezidenciji videla nekoliko pravoslavnih ikona, a među njima i jednu veliku ikonu svetog Save, ispred koje je gorelo kandilo. Uverila se da je odličan poznavalac dela vladike Nikolaja, čiji fond se upravo osniva u Londonu, uz pomoć Anglikanske crkve.
       Uverila se, takođe, da je u Engleskoj dosta anglikanskih crkava ustupljeno na korišćenje Srpskoj pravoslavnoj crkvi. A da je tamo gde to nije bilo moguće, napravljen poseban oltar - za pravoslavce. Dakle, jedna crkva, dva oltara!
       Sutradan, na Božić (po gregorijanskom kalendaru), posle službe patrijarh Pavle je primio anglikanskog sveštenika Filipa Vornera. Čestitao mu praznik sa “Hristos se rodi” i izvinio se u ime Srpske pravoslavne crkve. Čestitku i izvinjenje uputio je i Njegovoj ekselenciji ambasadoru Čarlsu Krafordu.
       “Ovo neće, niti bi smelo da ošteti odnose između naše crkve i Srpske crkve”, rekao je prečasni Filip Vorner. Ali je i napomenuo da će njihovi vernici na to što se dogodilo gledati “sa velikom tugom”, jer je “u toku uspostavljanje boljih odnosa između Srpske crkve i Anglikanske crkve”.
       Dokaz za to je i što je on, otac Filip, postavljen za anglikanskog apokrisara (poput ambasadora) kod patrijarha srpskog u Beogradu!
       “Za Njegovu svetost patrijarha Pavla imam veliko poštovanje, cenimo što je odmah našao vremena da izrazi svoje neslaganje i neslaganje srpskih vernika sa ponašanjem one male grupe ljudi. Cenimo, takođe, i sve ono što je do sada za nas učinio ovde u Beogradu,” rekao je Vorner.
       Problema ne bi ni bilo kada bi se znalo ono što se misli da se zna: Bog je jedan!